Παιδικές αναμνήσεις: ο Μορμόλης

Διανύουμε περίοδο καλοκαιρινή, ίσως την πιο ιδιαίτερη των τελευταίων χρόνων. Αν και τα προηγούμενα καλοκαίρια δεν ήταν ιδιαίτερα ήσυχα (με δημοψηφίσματα, περιορισμούς κεφαλαίων, διαδηλώσεις, εκλογές και ούτω καθεξής), το φετινό καλοκαίρι με την πανδημία σε έξαρση είναι σίγουρα διαφορετικό. Παρόλα αυτά μας επιτρέπει να ταξιδεύουμε, ακόμη και μέσω των αναμνήσεών μας.

Κάθε καλοκαίρι των παιδικών χρόνων σήμαινε ταξίδια με το αυτοκίνητο. Ένα κίτρινο Fiat 128 χωρίς κλιματισμό, με χαμηλές ταχύτητες οπότε αναγκαστικά περνούσαμε αρκετό χρόνο μέσα σε αυτό. Το κασετόφωνο να παίζει συγκεκριμένες κασέτες, ίσως ο μόνος τρόπος να είμαστε ήσυχοι για μερικά λεπτά. Μία από αυτές η θεατρική παράσταση του Μορμόλη σε αυθεντική κασέτα από την παράσταση με τις φωνές της Τάνιας Τσανακλίδου, του Χρήστου Βαλαβανίδη και άλλων συντελεστών - η μουσική του Γιάννη Σπανού.

Ήταν από τα αγαπημένα μας παραμύθια, αν και δεν καταλαβαίναμε ίσως όλα όσα διαπραγματευόταν η πρωτοποριακή παράσταση. Αναφορές για την τηλεόραση (χαζοκούτι), μοναδικό αφιέρωμα στην παιδική φαντασία (όπου εκεί στηρίζεται ο φανταστικός φίλος των παιδιών Μορμόλης και η ιστορία), την εξουσία σε όλες της τις εκφάνσεις (ο δήμαρχος, ο αστυνόμος, ο δύστροπος γείτονας με τις επαφές και τις προσβάσεις, ο στρατηγός, ο υπουργός), την αστυφιλία (αυλές χωρίς παιδιά) και άλλα.

Όλα αυτά τα αντιλαμβάνομαι πλέον ακούγοντας ξανά την παράσταση τώρα, αυτή τη φορά μαζί με τα #kitsopaida. Τραγουδάμε τα ίδια τραγούδια που άκουγα και γω μικρός, πριν 30 και πλέον χρόνια. Και κάπως έτσι το χάσμα των γενεών μικραίνει, το ταξίδι στο χρόνο γίνεται εφικτό και γινόμαστε πάλι παιδιά. Άκουσμα προτεινόμενο για όλες τις ηλικίες, καθώς ας μην ξεχνάμε ότι κάποιοι είναι παιδιά, κάποιοι έχουν παιδιά και κάποιοι θέλουν να γίνουν ξανά παιδιά. Γιατί όσες φορές και να κόψεις τον Μορμόλη, αυτός δεν καταστρέφεται, απλώς έχεις ακόμη περισσότερους μορμόληδες.